vəhşət

is. <ər.>

1. Vəhşilik, mədəniyyətsizlik. <Məşədi bəy:> Yəqin sənin də bacın vəhşilərlə pəncələşməkdən yorulub, özünü yandırıb. Sizdəki vəhşətlərdən xəbərim var. M. Hüs..

2. Qorxu, dəhşət. Hamının üzündə vəhşət, iztirab və qorxu əlaməti görünürdü. P. M.. Vəhşət etmək (eləmək) – qorxmaq, dəhşətə gəlmək. Nə Məcnunam ki, vəhşət eyləyim Leyla cəfasından. S. Ə. Ş.. // Tənha yerlərdə təklikdə hiss olunan qorxu; vahimə, qarabasma. Vəhşət vermək – dəhşətə salmaq, dəhşətə gətirmək, bağrını yarmaq. Nizə və təbərlərin saplarındakı düşmən sümükləri vəhşət verirdi. Ç..

3. Hüzn, kədər, tənhalıq. <Sitarə:> Əsib badi-xəzan vəhşət düşürtdü səhni-gülzarə. C. C..